jueves, 1 de marzo de 2012

Grandes Baterías do jazz ao rock (Parte 1) (Por Emilio Devesa)

Hoxe presentamosvos a primeira entrega do que será un conxunto de entradas sobre a historia dos baterías, dende o jazz ata o rock feita por Emilio Devesa, onde nos mostrara en varias entradas o que significa este gran instrumento e quenes mellor o dominaron ó largo da historia. Imperdible.

Como último apunte, dicir que as colaboracións son sempre benvidas, ¡animádevos!.

Introducción
Pode semellar que tan só se trata de aporrear varios tambores a vez. Ou tamén pode semellar que é preciso dominar cada extremidade do corpo independentemente das demais de forma simultánea. Pero o certo é que tocala batería (ou polo menos, tocar un pouco) non é nin tan sinxelo nin tan intrincado.
Dos baterías dos que vos vou falar hoxe, non todos son técnicamente igual de bós. Uns serán capaces de misturar polirritmos, outros de tocar a tempos altísimos, e os demáis probablemente non (ou non o sepamos nós), pero todos eles son recoñecidos por non aporrear tambores sen máis, senón por facelo musicalmente.
A pequena selección esta feita co meu propio criterio, que non terá porque coincidir co de outra xente; pero procurei facer un pouco de “cherry picking” como diría o Cifu; é dicir, escoller do saco, as cereixas más grandes e vermellas. Artistas que deixaron unha impronta no seu tempo e un legado aos que viñeron detras. Paralelamente sería moi interesante ver a evolución da propia batería, pero isa non é a miña intención aquí. Quizáis noutro momento. Así que, sen máis, imos aló.

Ate os anos '20
A verdade e que a historia dos baterías en sí non abarca moito máis de un siglo e pico. Nin sequera xorden músicos especializados, senón que, por cuestións económicas e de contratación, as orquestras de folk tradicional americano e os artistas de Blues, van pouco a pouco delegando as funcións de diferentes percusionistas nun único individuo, ata que no comezo do sXX queda conformada a figura do batería; iso sí, o instrumento apenas se parecía ao que hoxe coñecemos...

Deste período, destacaría principalmente a Chick Webb.


Webb era director de orquestra, e dirixía a todos os demáis dende detrás dun enorme bombo no que levaba algunhas campanas e uns primitivos platillos e timbais. Mentres o resto de percusionistas que habia ata aquel momento se limitaban a manter o pulso musical, Webb incoporou solos percusivos ás súas interpretacións. A idea do solo de batería parte de Webb.
E a pesares do seu problema de crecemento, xa solo por isto mesmo se converte nun dos Grandes Baterías de swing e jazz da historia.
Unha peza moi coñecida é o estándar de jazz “Stompin' at the Savoy”.


O Savoy Ballroom era a sala de baile máis famosa da época, onde a orquesta de Webb tocaba de forma estable coa vocalista Ella Fitzgerald. Na “batalla de bandas” (algo tan propio do Heavy Metal, hoxe en día), outras agrupacións intentaban facer bailar á xente máis do que Chick Webb o facía. E moitos foron os que morderon o polvo do Savoy, como xente da talla dos directores Benny Goodman e Count Basie.


Anos 20 e 30
O jazz tradicional atópase no seu punto álxido. As grandes orquestras peléxanse por contratar aos mellores músicos dispoñibles. Houbo tres figuras clave: Duke Ellington, Billie Holiday pero sobretodo, Louis Armstrong.
Ellington era o pianista con maior destreza da época e Holiday consolidouse (sobretodo a partir do 33) como a vocalista máis influinte. Pero Armstrong é o auténtico inventor de todo. Inventou todo e fixo todo. A súa capacidade creativa e, sobretodo, a súa personalidade, levaron o jazz dende o status de música de entretemento a unha das máis valoradas formas de arte.
Os baterías da época tampouco se quedan atrás. Persoalmente non podo pasar por alto a Papa Jo Jones, que máis tarde sería batería de todas esas grandes personalidades. Este batería caracterizouse por ser un dos que levou a cabo máis innovacións técnicas na estructura do instrumento (foi apodado “Mr. Hi-hat”, sendo o hi-hat os dous platillos que se tocan xuntos). Pero dispoñía dun talento fóra de serie que o levou a un merecido éxito.
O seguinte solo, da idea da súa virtuosidade técnica, pero tamén do aproveitamento de calquer forma percusiva ao seu alcance:


Nesta década pódense atopar moitísimos grandes baterías. Ahí está por exemplo Gene Krupa, un home adiantado ao seu tempo. Pero, deixaremo-los para outro día =).

No hay comentarios:

Publicar un comentario