tag:blogger.com,1999:blog-21935585694923036502024-03-13T13:06:58.270+01:00Rocking na e-iraBlogue musical, centrado na música rock, pero cun punto de vista moi amplo que vai falar dos estilos de música e todo o que mereza a pena ser mostrado e escoitado.Diegohttp://www.blogger.com/profile/03317770063607223794noreply@blogger.comBlogger185125tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-53527270423694074272013-10-21T21:14:00.000+02:002013-10-22T11:52:30.874+02:00Escoita (canto antes) Afterlife, o novo de Arcade Fire<iframe width="580" height="435" src="//www.youtube.com/embed/r75BFcH4u2k" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
Sendo prudentes e facendo un esforzo por conter a emoción, poderíamos dicir que temos moitísimas ganas de que chegue o próximo martes para escoitar o novo traballo de Arcade Fire, do que xa che contamos <a href="http://rockingnaeira.blogspot.com.es/search/label/arcade%20fire" target="_blank">algo</a> por aquí. Hoxe coñecemos Afterlife, un novo tema do álbum que debes escoitar antes de que algunha discográfica se encargue de facelo desaparecer de Soundcloud e que, xa falando do puramente musical, segue na desconcertantemente atractiva liña de Reflektor, é dicir, pop electrónico, denso e bailábel. Onde quedaron os Arcade Fire de Funeral? Alén de cuestións nostálxicas, Afterlife soa, para o que escribe, moi ben, tanto ou mellor que Reflektor, o primeiro adianto. A ver se hai sorte e se filtra o álbum completo un día destes. Por agora, escoita Afterlife (mentres dure en Soundcloud, que non adoita ser moito) e cóntanos.<br />
<br />
<b>Actualización: </b>o enlace, como diciamos, durou pouco. Engadimos un novo (que tampouco durará moito).<br />
<b>Actualización 2</b>: xa hai vídeo oficial, que con certeza durará máis que as ligazóns de Soundcloud.<br />
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07566732600207892175noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-88895340626939818702013-09-10T10:00:00.000+02:002013-09-10T10:00:00.691+02:00Little Richard retiraseE se onte falabamos de que o gran Paul McCartney <a href="http://rockingnaeira.blogspot.com.es/2013/09/paul-mccartney-asegura-que-non-se.html">non se retirará nunca</a>, hoxe temos que falar xusto do contrario con <b>Little Richard</b>.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp9wdBiDj26x_fqQ_J0RqFN2bVV8m9VMYoMYHh4hikBQvSz318JSr5D3mVKagnc_By7qjNme816V8hcWOl38Y4MXTL2UcvqPLednZKAAIRu_nQwnvRRGChjqV1ouASllIz6vwDfNU4N4ZC/s1600/Little-Richard---resized.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp9wdBiDj26x_fqQ_J0RqFN2bVV8m9VMYoMYHh4hikBQvSz318JSr5D3mVKagnc_By7qjNme816V8hcWOl38Y4MXTL2UcvqPLednZKAAIRu_nQwnvRRGChjqV1ouASllIz6vwDfNU4N4ZC/s400/Little-Richard---resized.jpg" /></a></div><br />
Este pioneiro do <i>rock n' roll</i>, <b>Richard Wayne Penniman</b> nado en Georgia o 5 de decembro de 1932, anunciou fai apenas uns días que se retira do que foi pasión e motor da sua larga e intesa vida. Con problemas de cadera e ciática, lexos quedan aqueles anos de actuacións explosivas, e agora o uso da cadeira de rodas é moi frecuente.<br />
<br />
<blockquote><i>"Xa está, terminouse. Non me sinto con ganas de facer nada agora mesmo."</i></blockquote><br />
As suas primeiras grabacións a principios dos 50, mezcla de blues y rhythm and blues, e fortemente influenciado polo gospel, marcaron o comenzo dunha nova clase de música. Ten dito de el mesmo que se considera como o <i>"arquitecto" do rock and roll</i> pero que a cor da sua pel (e a sua condición sexual) apartarono da gloria, acaparada entre outros por <i>Elvis</i>.<br />
<br />
Sen lugar a dúbida, un dos máis grandes da música, que xunto a outros moitos coetaneos, romperon as reglas, influenciaron e allanaron o camiño a grandes lendas como <i>Elvis</i>, <i>The Beatles</i> e <i>Rolling Stones</i> ...<br />
<br />
Tan so nos queda despedirdos co seu famoso grito de guerra <b>"<i>a-uam-ba-buluba-balam-bambu</i>"</b><br />
<iframe width="580" height="360" src="//www.youtube.com/embed/X7pjP_XkK4U" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<b><i>Long Tall Sally</i></b><br />
<iframe width="580" height="360" src="//www.youtube.com/embed/kc92MbyO7wE" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<b><i>Lucille</i></b><br />
<iframe width="580" height="360" src="//www.youtube.com/embed/TuQYUELpUn0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>Diegohttp://www.blogger.com/profile/03317770063607223794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-38713990265263071612013-09-09T13:00:00.000+02:002013-09-09T13:00:12.134+02:00Isto podería ser (ou non) Reflektor, o novo de Arcade Fire<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimMtnAuhgTPqMb484N3SvJ7jVVjN1yf1HliMDG9Ofxy6U26Qui71wE96KHiY7QSjoBH_dhnKcQRDJCGZ9h7n0jRjfzasMvCTevAYyAL75z3ZhBiN_1hIZ0-oI6hE9LcukVsKWH0GboJ4Q/s1600/355efdd9.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: left;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimMtnAuhgTPqMb484N3SvJ7jVVjN1yf1HliMDG9Ofxy6U26Qui71wE96KHiY7QSjoBH_dhnKcQRDJCGZ9h7n0jRjfzasMvCTevAYyAL75z3ZhBiN_1hIZ0-oI6hE9LcukVsKWH0GboJ4Q/s1600/355efdd9.jpg" /></a></div>
<br />
Empezou como un rumor. Logo outro rumor veu asegurar que a filtración era falsa, para rematar un <a href="http://pitchfork.com/news/52188-is-this-arcade-fires-new-single-reflektor/" target="_blank">rumor de Pitchfork</a> confirmando que era lexítima. Cómpre, por tanto, sermos prudentes, pois semella factíbel que nas próximas horas apareza outro rumor dicindo que é todo unha broma de mal gusto. Porén, até onde sabemos a estas horas, isto é o primeiro, misterioso e desconcertante adianto do novo traballo de Arcade Fire que a rede está titulando <i>Reflektor, </i>mais non temos certeza ningunha que ese sexa o título real do sinxelo; de feito, e para complicar máis o asunto, ven de se filtrar unha suposta lista de cancións do álbum e ningunha leva por título <i>Reflektor</i>. É dicir, en resumidas contas, non sabemos nada.<br />
<br />
Que xulgue o lector. O que sabemos é que o tema é moito tema cuantitativamente falando (sete minutos), non tanto atendendo a criterios cualitativos (aínda que a discusión está servida) e decididamente bailábel e sorprendente. E, por se fose pouco, parece ser que, se prestamos atención, podemos escoitar a David Bowie nos coros.<br />
<iframe frameborder="no" height="166" scrolling="no" src="https://w.soundcloud.com/player/?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F109517989" width="100%"></iframe>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07566732600207892175noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-70851081743365117192013-09-09T09:30:00.000+02:002013-09-09T09:30:00.067+02:00Paul McCartney asegura que non se retirará nuncaMáis que unha noticia, presentasenos coma unha confirmación do propio artista. Ninguen dubidaba que este xenio de Liverpool continuaria agasallandonos coa sua música mentras puidera. El mesmo aseguraba en declaracións a emisora WXRT de Chigaco que <b>nunca querrá retirrarse da música</b>.<br />
<br />
"O que máis me gusta na vida é facer música. Se me retirara, seguiría facendo exactamente o meso que agora, así que o mellor que podo facer é non retirarme. Ademáis... ¿retirarme de que? Eu esto non o fago para nada", aseguraba o ex Beatle.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKS_tNOrs4dLgrFv4Z_Q6fp-TJKdJnQfKQkVtnLtfYhn-5nqzXDsXM3GFICuB9tRKu3kHWyhVJwSGug_qsrifhClYB_G7O9f_XK8W8WVGwxkTBr4a_Hg_KHyU4J1PDu2cAADUKGNk9Sx3e/s1600/paul-mccartney_live.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKS_tNOrs4dLgrFv4Z_Q6fp-TJKdJnQfKQkVtnLtfYhn-5nqzXDsXM3GFICuB9tRKu3kHWyhVJwSGug_qsrifhClYB_G7O9f_XK8W8WVGwxkTBr4a_Hg_KHyU4J1PDu2cAADUKGNk9Sx3e/s400/paul-mccartney_live.jpg" /></a></div><br />
Os seus 71 anos, semella ter folgos para rato, sigue compoñendo e deixandonos actuacións tan interesantes como a de fai uns meses <a href="https://www.youtube.com/watch?v=SbL56-Bux4A">cos ex de <i>Nirvana</i></a>, onde tocaron clásicos como o <a href="http://youtu.be/VbUofXHZVIo">Helter Skelter</a>, <a href="http://youtu.be/7Yaw0UZqVws">Get Back</a> ou o clásico de <i>Little Richard</i> <a href="http://youtu.be/A03wFurTYn8">Long Tall Sally</a>.<br />
<br />
Esta non é a única noticia sobre a sua persoa, xa que ven de presentar o adianto do que será o seu novo álbum, o decimo sexto da sua carreira en solitario, <b><i>New</i></b>, inda sen portada, sairá a venta o próximo 14 de outubro.<br />
<br />
Desfrutade do adianto.<br />
<iframe width="580" height="360" src="//www.youtube.com/embed/pE_1V0phMW8" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>Diegohttp://www.blogger.com/profile/03317770063607223794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-71473514769752688822013-09-07T09:30:00.000+02:002013-09-07T09:30:00.734+02:00"Verguenza Torera", o novo de RosendoO próximo primeiro de outubro poderemos botarlle a man o novo disco de Rosendo, <b>"<i>Verguenza Torera</i>"</b>, o decimosexto da sua carreira, que se di rápido. O maestro de Carabanchel semella ter corda para rato.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPhqwoIAau31gwmjJCc93hqAywqn_JrNme0dXevvqNw3BHN9yEy9ZlC17H8Og11k0xdA5ITrfldynp3diIUhrngJPuwIysjUhVHAOHxEfHAz8ePEtbsrC_aomZ4AP7vvZ_julRStK_tBn_/s1600/Rosendo_Verguenza-Torera.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPhqwoIAau31gwmjJCc93hqAywqn_JrNme0dXevvqNw3BHN9yEy9ZlC17H8Og11k0xdA5ITrfldynp3diIUhrngJPuwIysjUhVHAOHxEfHAz8ePEtbsrC_aomZ4AP7vvZ_julRStK_tBn_/s400/Rosendo_Verguenza-Torera.jpg" /></a></div><br />
Tres anos pasaron dende o último disco de Rosendo, o <i>A veces cuesta llegar al estribillo</i>, unha larga espera, que se aplaca en parte co adianto do álbum, do mesmo nome, <i>Verguenza Torera</i>, sen dúbida un single que dará moito que falar.<br />
<br />
<iframe width="580" height="360" src="//www.youtube.com/embed/tXknadjX-kY" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
A lista de temas do álbum:<br />
<blockquote>1. Al lodo brillo<br />
2. Vergüenza torera<br />
3. Y venga vueltas<br />
4. Haciendo cábalas<br />
5. Autócratas<br />
6. A remar<br />
7. Muela la muela<br />
8. Delirio<br />
9. Dubitando<br />
10. Cuándo<br />
11. Ni fu, ni fa</blockquote>Diegohttp://www.blogger.com/profile/03317770063607223794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-21994282766020001692013-09-06T17:28:00.000+02:002013-09-06T17:28:23.803+02:00Single e tracklist do novo de Pearl JamPouco máis dun mes falta para o novo disco de <b>Pearl Jam</b>, o chamado <b><i>Lightning Bolt</i></b>, que sairá a venta o próximo 15 de outubro. <br />
<br />
Este esperado álbum será o décimo da carreira dos de Seattle, tras catro anos de espera dende o Backspacer. Para ir abrindo boca ata a fecha de lanzamento, xa podemos disfrutar do adianto do álbum en forma de videoclip, o <b><i>Mind Your Manners</i></b>.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="//www.youtube.com/embed/jWQYYavheUA" width="580"></iframe><br />
<br />
Ademáis, xa coñecemos a lista de cancións deste novo e esperadisimo disco. A propia banda compartia nas redes sociales o tracklist do <i>Lightning Bolt</i> en forma de ilustración para cada tema do disco, creada por Don Pendleton.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidTyiOkcoOXOEMbRgeDwJM5jJ_lqJXjTdwuwyyhI_Dl_xJQdYckblP1JewVKh5E_SNItwyE0RaKJb4Z6YcH7T1qgbTIzE2eKZ3j_nu9da6dWDqYAugGEYSPK-Xh5agSdDimUY66VwVg-pr/s1600/PEARL-JAM_Lightning-Bolt.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidTyiOkcoOXOEMbRgeDwJM5jJ_lqJXjTdwuwyyhI_Dl_xJQdYckblP1JewVKh5E_SNItwyE0RaKJb4Z6YcH7T1qgbTIzE2eKZ3j_nu9da6dWDqYAugGEYSPK-Xh5agSdDimUY66VwVg-pr/s400/PEARL-JAM_Lightning-Bolt.png" width="500" /></a></div><br />
Inda sen videoclip, podemos disfrutar tamén do tema que da nome o álbum, o <a href="http://www.youtube.com/watch?v=VfcqbsEIn-g"><i>Lightning Bolt</i></a>, e do <i><a href="http://www.youtube.com/watch?v=I7na-ds7-IM">Future Days</a></i>, temas que presentaron en directo no concerto de Chicago este verán.Diegohttp://www.blogger.com/profile/03317770063607223794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-32493115175498242312013-08-09T16:47:00.001+02:002013-08-09T17:15:25.529+02:00Un mes para o novo de Arctic Monkeys. Repasamos a súa traxectoria<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVhQBvFK7gvOC9JuNLrpHNuTpIofgVpgh-AeP1V1tmUN2b1ph_hso50XVxz_B62C6BW7Re5UHs2TTXB0a1IHHx0i27UBaryF3EwfWVlV9vBKYXn_nQBtAvA7B5hNr2eeMxYv83xSKdKDo/s1600/arctic-monkeys-2013.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVhQBvFK7gvOC9JuNLrpHNuTpIofgVpgh-AeP1V1tmUN2b1ph_hso50XVxz_B62C6BW7Re5UHs2TTXB0a1IHHx0i27UBaryF3EwfWVlV9vBKYXn_nQBtAvA7B5hNr2eeMxYv83xSKdKDo/s1600/arctic-monkeys-2013.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
No Nadal de 2001, mentres en Estados Unidos The Strokes se dedicaban a salvar o rock con <em>Is This It</em>, Yann Tiersen triunfaba coa banda sonora da infame <em>Amélie</em> e Oasis lembraba tempos mellores co seu recompilatorio <em>Only Hits</em>, dous veciños de Sheffield abrían os seus presentes, como facía o resto da cidade e, con certeza, o resto do Reino Unido e boa parte do mundo occidental. Facíano con moderada sorpresa, apenas moderada, pois Santa Claws fora conservador ese ano e deixara na casa dos Cook e os Turner, como pediran, cadansúa guitarra eléctrica.</div>
<br />
Sheffield viña de sobrevivir, como o resto do planeta, ao <a href="http://gl.wikipedia.org/wiki/Efecto_2000">Efecto 2000</a>. Os cada día máis abundantes computadores dos habitantes de Sheffield conectábanse cada día con máis frecuencia a Internet, boa parte deles na procura música. O comezo da década foi o da popularización de <a href="http://es.napster.com/start">Napster</a> e o <em>mp3</em> e o nacemento de <a href="https://myspace.com/">MySpace</a>. Aínda que xa daquela –especialmente daquela– a industria musical cargaba fortemente contra as descargas ilegais e o <em>P2P</em>, o intercambio de ficheiros foi chave no vertixinoso suceso da banda de Alex e Jamie á que xa boa parte dos <em>sheffielders</em> coñecían como <a href="http://rockingnaeira.blogspot.com.es/search/label/arctic%20monkeys">Arctic Monkeys</a>.<br />
<br />
<a name='more'></a><h2>
De MySpace a Reading, Leeds e Astoria</h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju4HdkIX0YplbrH-MRNpyjEv6Ocs7NNCW-cryJe_SSRuH96yqrAbtqWZsfVOmIcCVPdlt4N324oNXg1Oo2ZnEATRFdrVlU3oNvIuc3623QNpkl9rlnxymBpNceV3ZNmQs3NXafIQ7t60g/s1600/arctic-monkeys.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju4HdkIX0YplbrH-MRNpyjEv6Ocs7NNCW-cryJe_SSRuH96yqrAbtqWZsfVOmIcCVPdlt4N324oNXg1Oo2ZnEATRFdrVlU3oNvIuc3623QNpkl9rlnxymBpNceV3ZNmQs3NXafIQ7t60g/s1600/arctic-monkeys.jpg" /></a></div>
<br />
Cando a banda deu o seu primeiro concerto, en xuño de 2003, a voz que escoitaron os asistentes a <a href="https://plus.google.com/116569379742799319257/about?gl=es&hl=es">The Grapes</a> non foi a de Alex Turner, que daquela era tímido de máis para coller o micro, senón a de Glyn Jones, o efímero cantante da banda que logo abandonou o barco. Despois dos concertos, a banda aproveitaba para repartir o seu primeiro EP, <em><a href="http://rateyourmusic.com/release/ep/arctic_monkeys/five_minutes_with_arctic_monkeys/">Five minutes with Arctic Monkeys</a></em> que os fans se encargaban de subir á rede e compartir. «Non sabiamos nin que era MySpace», confesaría máis tarde a banda recoñecéndolle á rede social o importante papel que tivo no suceso de Arctic Monkeys. En 2005 acabarían tocando en Reading & Leeds e en outubro do mesmo ano vendían todas as entradas para o seu concerto na londinense sala Astoria. Sen editar aínda álbum ningún e con todo por demostrar, Arctic Monkeys apuntaban alto.<br />
<blockquote>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i><a href="http://www.youtube.com/watch?v=pK7egZaT3hs">Don't believe the hype</a></i></span></blockquote>
<h2>
Whatever People Say I Am, That's What I'm Not</h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyLheRHlY8GNLcrsuKM1JvP0M-BZNOroSKiPNlrct_C4BAnvM17wQvYA0cz4VjH4Ln4O7C6jsVfw1MGmR5mAQoFR-D7qESPzgiDvak_H7LUbAkeKQFsPdam4Z__-2eqCPG08laaQ-GX9I/s1600/arctic-monkeys-whatever-people-say-i-am-thats-what-i-am-not.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyLheRHlY8GNLcrsuKM1JvP0M-BZNOroSKiPNlrct_C4BAnvM17wQvYA0cz4VjH4Ln4O7C6jsVfw1MGmR5mAQoFR-D7qESPzgiDvak_H7LUbAkeKQFsPdam4Z__-2eqCPG08laaQ-GX9I/s320/arctic-monkeys-whatever-people-say-i-am-thats-what-i-am-not.jpg" width="320" /></a></div>
O título do primeiro traballo en longo de Arctic Monkeys era en sí mesmo unha declaración de principios: <i>Whatever People Say I Am, That's What I'm Not. </i>Con todo, o certo é que o debut era exactamente o que se esperaba dos primeiros Monkeys: rock acelerado, hiperactivo e adolescente, mais o título veu cobrando sentido co paso dos anos; como veremos, hoxe Arctic Monkeys son <i>todo o contrario</i> do que en 2005 podíamos imaxinar, pero xa falaremos diso.<br />
<br />
<i>Whatever People Say I Am, That's What I'm Not </i>foi no seu momento o debut máis vendido da historia do Reino Unido. Aínda que se esperaba para o 30 de xaneiro de 2006, o álbum terminou por chegar unha semana antes debido á «alta demanda». Como era de esperar, o debut foi un éxito en canto a vendas (o debut máis rapidamente vendido do Reino Unido, número un en Inglaterra, Irlanda e Australia, o segundo disco <i>indie </i>máis exitoso de Estados Unidos) e en canto a críticas (5º mellor álbum británico da historia para NME, disco do ano para varios medios, gañador dun Mercury Prize). Malia formar parte dun estilo –o post-punk revival– bastante gastado e criticado, <i>Whatever People Say I Am, That's What I'm Not </i>é un clásico do rock contemporáneo e da música británica, un traballo brillante. Todo, desde The View From The Afternoon até A Certain Romance son éxitos enormemente recomendables: I Bet You Look God on the Dancefloor, Still Take You Home, When the Sun Goes Down, Mardy Bum... Pouco máis de media hora de excelente rock.<br />
<br />
<h2>
Favourite Worst Nightmare</h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6vdZgeSsmglZJJWQqlY_Ck0A5W2NRJPI5DeO3Q2UKVzjGD5P0bMM7GgUivoiayNBtjIj9-SHOO7Z1eRhtEgW8LaQiN_k2ExetbxmQKMQQwBmtEQoLxo7gs8LynYdphDrV4dqgTqlhvHo/s1600/e78dc5eeb47d2a83fd8c9c66b90e599f.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6vdZgeSsmglZJJWQqlY_Ck0A5W2NRJPI5DeO3Q2UKVzjGD5P0bMM7GgUivoiayNBtjIj9-SHOO7Z1eRhtEgW8LaQiN_k2ExetbxmQKMQQwBmtEQoLxo7gs8LynYdphDrV4dqgTqlhvHo/s320/e78dc5eeb47d2a83fd8c9c66b90e599f.jpg" width="320" /></a></div>
<i>Favourite Worst Nightmare </i>foi un leve achegamento ao pop cando non á psicodelia. Resulta especialmente visible desde o presente, ollando o seguinte álbum, o deliberadamente, agora si, psicodélico <i>Humbug. </i>Desde logo, Arctic Monkeys seguen a ser en <i>Favourite Worst Nightmare </i>unha banda de rock (Brianstorm, Balaclava) mais os achegamentos ao pop (Teddy Picker, Fluorescent Adolescent, 505) son evidentes.<br />
<br />
O traballo, lanzado o 18 de abril de 2007, foi de novo enormemente exitoso: 200.000 copias vendidas nunha semana, número 1 en Reino Unido, excelentes críticas. Con <i>Favourite Worst Nightmare </i>Arctic Monkeys afastábanse do post-punk para non volver. Os deste traballo serían os últimos temas acelerados que lles escoitaríamos aos Monkeys, con contadas excepcións no futuro (Pretty Visitors, R U Mine?). Arctic Monkeys achegábanse ás terras do pop acústico e o rock pesado.<br />
<br />
<h2>
Humbug</h2>
<div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6VdWesYabOtnBUIWe5r0IZ-bv5lGH5MP4kVjR5VOjVzwh488gPAema77Zc_sBc5crlcG_Y89XfOIP0ICE1ZIxt8iGKmYUlTuxgOIETY619QBVuxz-OkJq3r5TugBCpS1oAx8-eE0w5qQ/s1600/arcticmonkeys_humbug.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6VdWesYabOtnBUIWe5r0IZ-bv5lGH5MP4kVjR5VOjVzwh488gPAema77Zc_sBc5crlcG_Y89XfOIP0ICE1ZIxt8iGKmYUlTuxgOIETY619QBVuxz-OkJq3r5TugBCpS1oAx8-eE0w5qQ/s320/arcticmonkeys_humbug.jpg" width="320" /></a>Despois de dous discos e varios EPs entre 2006 e 2007, que o terceiro traballo da banda, <i>Humbug</i>, se fixera esperar dous anos foi o primeiro dos varios síntomas de ruptura co pasado. <i>Humbug</i>, lanzado o 19 de agosto 2009, foi gravado lonxe de Sheffield, fundamentalmente no estadounidense deserto de Mojave, e producido por Josh Homme e James Ford.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
En <i>Humbug</i> hai leves achegamentos ao rock denso que máis adiante profesaría a banda (Dangerous Animals), ao pop intimista (Secret Door, Cornerstone), ao punk dos comezos (Pretty Visitors) e, desde logo, á psicodelia (Potion Approaching, Fire and the Thud e nomeadamente a extraordinaria Dance Little Liar). </div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div>
<i>Humbug</i> é para moitos un disco de transición, xa que nel se atopan referencias ao rock dos comezos mais tamén boa parte dos ingredientes dos Arctic Monkeys de hoxe en día. Neste traballo Alex Turner explora novos rexistros vocais –canta definitivamente mellor– e a banda incorporaba por vez primeira novos instrumentos –un teclado que chegaron a empregar nos seus directos. En 2009 Arctic Monkeys xa eran unha banda de xiras mundiais, cabezas de cartaz en festivais e cheo absoluto en estadios do Reino Unido. Con tres discos.</div>
</div>
<div>
<br /></div>
<h2>
Suck It and See</h2>
<div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbYRZxo0Gj1cPswd0uUAX3RYIPmGMU8xTdvq6gLkGdViC13NkOlDvooZ537aPBGgNSEakyAAdAF4f9Gco_23mzqNJJ1bf9ln234lQTpzGzljER_wWFlMxTVUd6fr1VJ3M0fTYPBXMiGqg/s1600/suck-it-and-see-by-arctic-monkeys.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbYRZxo0Gj1cPswd0uUAX3RYIPmGMU8xTdvq6gLkGdViC13NkOlDvooZ537aPBGgNSEakyAAdAF4f9Gco_23mzqNJJ1bf9ln234lQTpzGzljER_wWFlMxTVUd6fr1VJ3M0fTYPBXMiGqg/s320/suck-it-and-see-by-arctic-monkeys.jpg" width="320" /></a>O 4 de marzo de 2011 sen aviso previo aparecía na web dos Monkeys un tema, Brick by Brick, que intuímos –acertadamente– adianto do cuarto álbum. O tema era bastante peculiar sobre todo porque a voz principal non era a de Turner, como adoita, senón a de Matt Helders, o batería. Pouco tempo despois a banda confirmaba o título do álbum, <i>Suck It and See</i>, e a data de lanzamento, o 6 de xuño de 2011. Uns días máis tarde chegaba o oficialmente primeiro single do álbum, Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair, que viña confirmar, aparentemente, a aposta dos Monkeys polo <i>stoner</i> rock. Tanto Brick by Brick coma Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair son temas duros, de guitarras afiadas e potente percusión, mais o certo é que <i>Suck It and See</i> terminou por ser un álbum afastado do rock duro, de pop melódico, amable, aperturista e luminoso (Suck It and See, Reckless Serenade, She's Thunderstorms).<br />
<br /></div>
</div>
<iframe frameborder="no" height="166" scrolling="no" src="https://w.soundcloud.com/player/?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F13403434" width="100%"></iframe>
<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Producido por James Ford, coma o anterior, e gravado en Los Ángeles, coma o anterior, <i>Suck It and See</i> recibiu unha moi boa acollida por parte da crítica (mellor disco do ano para Mojo, 7,2 en Metascore). Malia o éxito deste, as caras B dos singles de <i>Suck It and See </i>non explotaban o son pop do disco; Evil Twin ou You and I, caras B de Suck It and See (single) e Black Treacle, respectivamente, experimentaban cun son moito menos amable que o do álbum, poñendo os alicerces para o que viría a continuación.<br />
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<h2>
AM</h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTZeAUG20aq1kG_Np47HriX_lhbuAoJoRFxp_uOJUn9Q4kRuApjNMHpO9xaqYMPtKGMzeaa1e-8xjZ0mWFGUBxLFkN1RtZ_XDd4DeBq0WUl_Tum9mZ5EsC5moyFHxNMNcoLN6vqWpxXfA/s1600/Arctic-Monkeys-AM-artwork.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: left;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTZeAUG20aq1kG_Np47HriX_lhbuAoJoRFxp_uOJUn9Q4kRuApjNMHpO9xaqYMPtKGMzeaa1e-8xjZ0mWFGUBxLFkN1RtZ_XDd4DeBq0WUl_Tum9mZ5EsC5moyFHxNMNcoLN6vqWpxXfA/s320/Arctic-Monkeys-AM-artwork.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
O 27 de febreiro de 2012, cando <i>Suck It and See </i>aínda non celebrara o seu primeiro aniversario, Arctic Monkeys publicaba R U Mine? inmediatamente antes de comezar a súa xira estadounidense con The Black Keys. Daquela non o sabiamos, mais R U Mine? foi o primeiro adianto de AM, o quinto disco da banda que chegará o próximo 9 de setembro.<br />
<br />
R U Mine? é un tema de guitarras sucias e afiadas, con claras influencias de Queens of the Stone Age. Mais adiante escoitariamos, na mesma liña, <i>Do I Wanna Know?, </i>o oficialmente primeiro single de AM. Unha vez mais, todo parecía indicar que neste álbum primaría o rock pesado, mais hai unhas semanas filtrouse <i>Why’d You Only Call Me When You’re High?</i>, cercano ao R&B, para nos desfacer os esquemas.<br />
<br /></div>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="326" src="//www.youtube.com/embed/O4vkZUC4VPA" width="580"></iframe><br />
Alex Turner confesaba en xullo a NME que AM «soará a Dr. Dre», e é que poucos estilos estilos lle quedan por tocar a esta banda. Lembro que hai anos, Matt Helders, o batería, aseguraba que o seu propósito era converter aos Monkeys nunha banda de heavy. Será ese o próximo paso? Será o sexto traballo da banda un disco de rock duro? Falamos nun par de anos.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07566732600207892175noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-86527726988180404312013-07-25T18:39:00.001+02:002013-07-26T13:12:34.579+02:00Un mes para o novo de Franz Ferdinand. Repasamos a súa traxectoria<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcGgeK4v1F8yintbYkpkfNffrv-7bsQ6GRajlTfWRZjX_FATLmQuHOBOwzluNG-lYp_zxkkfzUIScNVAD1wv2ezTSifx7apROitwxK5TVTLxTlhri_JQ1DojyruBEtWtQEoPnSmQZR0xI/s1600/franz-ferdinand-2013.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcGgeK4v1F8yintbYkpkfNffrv-7bsQ6GRajlTfWRZjX_FATLmQuHOBOwzluNG-lYp_zxkkfzUIScNVAD1wv2ezTSifx7apROitwxK5TVTLxTlhri_JQ1DojyruBEtWtQEoPnSmQZR0xI/s1600/franz-ferdinand-2013.jpg" /></a></div>
<div class="p1">
<br /></div>
<div class="p1">
Posto a escribir un artigo sobre a traxectoria de Franz Ferdinand, o seu sería publicalo inmediatamente antes do lanzamento do novo álbum; unhas horas antes; un par de días, quizáis, para así contextualizar o lanzamento e saborealo tendo en conta a situación da banda, os seus movementos previos. Porén, o certo é que os <i>torrents</i>, Mega, o P2P e os seus secuaces convertiron as datas de lanzamento en prazos meramente orientativos, e semella inevitable que, aínda que <i>Domino</i> –a discográfica– conte con poñer o disco nas tendas o 26 de agosto, o máis probable é que daquela o teñamos escoitado xa algunhas veces. Así, cómpre curarnos en saúde; a previa do disco –esta– chega un mes antes.</div>
<br />
<div class="p1">
O quinto disco de Franz Ferdinand levará por título, como xa che contamos por aquí, <i>Right Thoughts, Right Words, Right Action</i>. Sen pretender ser agoiro, se o traballo non sae ben, que poñan as excusas que queiran, mais non poderán dicir que lles faltou tempo. Alex Kapranos, o líder da banda, leva traballando en <i>Right Thoughts, Right Words, Right Action</i> con, cando menos, extraordinario acougo, desde 2010. O último álbum da banda, <i>Blood</i> –xa falaremos del–, data de 2009. Publicouse de forma case simultánea con <i>Tonight</i>; de feito, <i>Blood</i> foi apenas unha sorte de <i>remix</i> deste último. Antes, Franz Ferdinand xa se tomaran as cousas con calma; entre o segundo e o terceiro disco deixaran pasar catro longos anos. Daquela, o regreso logo do parón deixara máis dúbidas que certezas, e desta volta a historia semella parecida: catro anos lonxe do estudio e moito que demostrar. Desde logo, as expectativas están altas.</div>
<a name='more'></a><br />
<h2>
<b>O arquiduque e o cabalo de carreiras</b></h2>
<div class="p2">
Franz Ferdinand nacía en 2001 –aínda que algunhas fontes din que foi un ano máis tarde– en Glasgow, Escocia. Aquel ano triunfaban na MTV –cómpre lembrar para os máis novos que adoitaba poñer música– os discos de The White Stripes (<i>White Blood Cells</i>), The Strokes (<i>Is this it</i>) ou Muse (<i>Origin of Symmetry</i>). Nos Estados Unidos de América, Bush tomaba posesión como presidente. Silvio Berlusconi e Tony Blair facían o propio en Italia e Reino Unido. Apple lanzaba en outubro o iPod –uns meses antes OS X–, e Microsoft o aínda supervivente Windows XP. A estación espacial MIR caía no Oceano Pacífico. Os Países Baixos convertíanse no primeiro país en aprobar o matrimonio homosexual. O 15 de xaneiro nacía a Wikipedia e, uns días antes, chegaba o novo milenio.</div>
<div class="p1">
</div>
<div class="p2">
<br /></div>
<div class="p2">
En 2003, Alex Kapranos (guitarra e voz), Nick McCarthy (guitarra), Bob Hardy (baixo) e Paul Thomson (batería) lanzaban con <i>Domino Records</i> o moderadamente exitoso EP <i>Darts of Pleasure</i>, xa baixo o nome de Franz Ferdinand. Para a denominación, de orixe tan peculiar como a propia formación, serviu de inspiración un cabalo de competición chamado «O Arquiduque». Daquela os membros da banda debatiron a posibilidade de chamárense «Arquiduque Franz Ferdinand» na honra de Francisco Fernando, o arquiduque de Austria cuxa morte disparou a Segunda Guerra Mundial. Finalmente, optaron por prescindir do título nobiliario.</div>
<div class="p2">
<br /></div>
<h2>
<b>Franz Ferdinand</b></h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="p2">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDBgqjlkjlP7maIIh_Qk-ZVok1WjcusVeGfTWv-JYdws8L-KG9BgNoZNU9hiTc4xw0_X8sjLoX0ZsmnP2oDAB3rOEN1_9DvnVQG5d08VnaRdv5pHh-Cll7RbpNFhvMOhFG7Jwd0ao-duE/s1600/franzferdinand-franzferdinand20042.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDBgqjlkjlP7maIIh_Qk-ZVok1WjcusVeGfTWv-JYdws8L-KG9BgNoZNU9hiTc4xw0_X8sjLoX0ZsmnP2oDAB3rOEN1_9DvnVQG5d08VnaRdv5pHh-Cll7RbpNFhvMOhFG7Jwd0ao-duE/s320/franzferdinand-franzferdinand20042.jpg" width="320" /></a></div>
En 2004 chegaba o debut en longo, homónimo e hiperactivo de Franz Ferdinand no medio de non pouca expectación. O <i>hype</i>, a especialidade británica. NME profetizaba a nacenza dunha «nova era» para a música das illas. Para a BBC era unha «obra mestra». En Uncut e The Guardian o disco recibiu un 10 sobre 10.<br />
<br />
Con todo, o certo é que esta vez non se trataba só, como tantas outras veces antes e despois, das fantasías chauvinistas da prensa musical británica; para Pitchfork o disco foi merecedor dun 9,1. Para Alternative Press, un 10. Los Angeles Times, 8,8. O debut de Franz Ferdinand arrasaba alí onde chegaba.</div>
<div class="p2">
<br /></div>
<div class="p2">
</div>
<div class="p2">
Pódense encher bastantes liñas máis citando críticas positivas e algún que outro parágrafo mencionando os premios que recolleron en 2004, mais para iso está Wikipedia. Alén de recoñecementos, con <i>Franz Ferdinand</i> a banda poñía os alicerces dun estilo hoxe sobradamente recoñecido e identificable. Desde logo, sen enxeñar nada revolucionario, citando sen reservas a Duran Duran, Blur ou até The Beatles, Franz Ferdinand forxaban un son único, de guitarras bailables e pegadizas e letras ben prosaicas ("it's so much better on holiday", "I'm so drunk I don't mind if you kill me", "we need the money") e unha imaxe, cando menos, peculiar. De <i>Franz Ferdinand</i> trascendeu os muros da música alternativa Take me out, o probablemente gran <i>single</i> da banda e unha sorte de himno xeneracional para moitos.</div>
<div class="p2">
<br /></div>
<h2>
<b>You Could Have It So Much Better</b></h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAx495waiBrJXGD_4wEWI12m2Ugccq9f2QMDcZUxvRJ3dKmXQBwe-cKrG4Ll_CVDatZewOgjgqGDgS0HWLluEvYEW4HQTSuL7_n3OkWol6AMxyhXh8ZLGWXiaIy61xXsTOWJTFHO8GQes/s1600/ayou-could-have-it-so-much-better-album.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAx495waiBrJXGD_4wEWI12m2Ugccq9f2QMDcZUxvRJ3dKmXQBwe-cKrG4Ll_CVDatZewOgjgqGDgS0HWLluEvYEW4HQTSuL7_n3OkWol6AMxyhXh8ZLGWXiaIy61xXsTOWJTFHO8GQes/s320/ayou-could-have-it-so-much-better-album.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="p2">
Os ingredientes do segundo longo da banda son, en boa medida, os mesmos de <i>Franz Ferdinand</i>. De feito, un dos poucos males que se poden imputar a <i>You Could Have It So Much Better</i> (2004) é o da monotonía; Alex Kapranos canta sensiblemente mellor e estamos ante un disco de guitarras probablemente máis afiadas e agresivas, e até aí as diferenzas salientables. Polo demais, <i>You Could Have It So Much Better</i> podería ser a segunda parte de <i>Franz Ferdinand</i>: o son de sempre, unha estética moi semellante e apenas un ano e medio de separación.</div>
<div class="p2">
<br /></div>
<div class="p2">
</div>
<div class="p2">
A crítica non acolleu con tanto entusiasmo esta obra mais para o que escribe non se trata de unha obra inferior en calidade. De feito, en <i>You Could Have It So Much Better</i> atópanse tres dos temas máis recoñecibles da banda, como son The Fallen, Do You Want To ou Outsiders. Porén, o son Franz Ferdinand comezaba a resultar repetitivo e, despois de <i>You Could Have It So Much Better</i> a banda afastouse do estudio –que non dos escenarios– na procura de inspiración. Durante cinco anos.</div>
<div class="p2">
<br /></div>
<h2>
<b>Tonight: Franz Ferdinand</b></h2>
<div class="p2">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigMstNZq50_P1BKbm__ihruCyhhRJukR08Lru6hF7Q0GPrbafONbW8JJIAjTT5ZBB185hZAgmELd7-w-X4FdaaOxDVzsD10M2qO078WVzlTcbDA1MyUEiWbN3kArtAliwhWaDy4lBQszY/s1600/franz_ferdinand_tonight.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigMstNZq50_P1BKbm__ihruCyhhRJukR08Lru6hF7Q0GPrbafONbW8JJIAjTT5ZBB185hZAgmELd7-w-X4FdaaOxDVzsD10M2qO078WVzlTcbDA1MyUEiWbN3kArtAliwhWaDy4lBQszY/s320/franz_ferdinand_tonight.jpg" width="320" /></a></div>
Volveron en 2009 con <i>Tonight: Franz Ferdinand</i>. O adianto do disco, Ulysses, deixaba claro que non estabamos ante os Franz Ferdinand de sempre. A cuberta, de estética radicalmente distinta –menos peculiar–, viña confirmalo. Para o terceiro disco de estudio Franz Ferdinand afastábanse prudentemente das guitarras por primeira vez para facer un sutil achegamento aos teclados e sintetizadores.</div>
<div class="p2">
<br /></div>
<div class="p2">
<i>Tonight: Franz Ferdinand</i> é un álbum peor que os anteriores. Para moitos, basante peor. Para algúns, moito. Con todo non é un mal traballo –falaremos a continuación de traballos malos–, mais a aproximación á electrónica mata a hiperactividade e a efusividade que caracterizaban a banda. Destacan Ulysses, No You Girls, Bite Hard ou What She Came for. Sálvanse Turn It On ou Katherine Kiss Me. O resto, entre mediocre e malo.</div>
<div class="p2">
<br /></div>
<h2>
<b>Blood: Franz Ferdinand</b></h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijk9YzQwUfA5pJDMDuuvDxLhPT51LRhyVKbN2ItsJkBUMMcOKibsQQWUJlBw6yLi0WYKDDZonS8DDH0IctvXVzZhIEAjJhW5Qpo-3torpeUm4yD9LpmuOTEVNF8_6pCPSX-hB9XIAW1Hs/s1600/Blood-_Franz_Ferdinand.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="318" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijk9YzQwUfA5pJDMDuuvDxLhPT51LRhyVKbN2ItsJkBUMMcOKibsQQWUJlBw6yLi0WYKDDZonS8DDH0IctvXVzZhIEAjJhW5Qpo-3torpeUm4yD9LpmuOTEVNF8_6pCPSX-hB9XIAW1Hs/s320/Blood-_Franz_Ferdinand.JPG" width="320" /></a></div>
<div>
<div class="p1">
De xeito deliberado prestaremos pouca atención ao cuarto traballo de estudio de Franz Ferdinand. Se <i>Tonight: Franz Ferdinand</i> representa o achegamento –con moderación– da banda ás pistas de baile, <i>Blood: Franz Ferdinand</i> é a aposta dos escoceses para conquistar a discoteca, un álbum de <i>remixes</i> premeditadamente electrónico. En <i>Blood: Franz Ferdinand</i> a banda entrégase aos sintetizadores para versionar <i>Tonight: Franz Ferdinand</i>. Visto o resultado, convén esquecermos o experimento.</div>
<div class="p1">
<br /></div>
<div class="p1">
Con <i>Blood: Franz Ferdinand</i> pechábase a etapa máis electrónica da banda, seguida dun afastamento do estudio que chega aos nosos días. Porén, non se pode dicir que fora unha época de descanso: a banda non deixou de dar concertos –estiveron en Barcelona en 2012–, Nick McCarthy lanzou o seu segundo disco en solitario e Alex Kapranos escribiu un libro e, desde logo, non deixou de compoñer.</div>
</div>
<h2>
<b>Right Thoughts, Right Words, Right Action</b></h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqftTSrmHzXS3LrFGC8fLG_MsZ0qoIOklCJnj4auL97dT9e42NBuxkaunvYd1T4fn1ojL66dXqL_VP3kcvE6DoozPy9L09q9Vo7E286AVIlHInrEQY568_v6OAIsdoCkAOYG7RRPXzkyI/s1600/8af01767.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqftTSrmHzXS3LrFGC8fLG_MsZ0qoIOklCJnj4auL97dT9e42NBuxkaunvYd1T4fn1ojL66dXqL_VP3kcvE6DoozPy9L09q9Vo7E286AVIlHInrEQY568_v6OAIsdoCkAOYG7RRPXzkyI/s320/8af01767.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
<a href="http://rockingnaeira.blogspot.com.es/search/label/franz%20ferdinand" target="_blank">Como che contamos no seu momento</a>, o 26 de agosto chegará <i>Right Thoughts, Right Words, Right Action</i>, o máis que esperado quinto disco de Franz Ferdinand. Cando se anunciou o álbum, hai varios meses, a discográfrica aseguraba que a banda «volve atopar a imaxinación, a vitalidade e a diversión» dos primeiros traballos. Ogallá.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Franz Ferdinand publicaron dous adiantos do traballo: Right Action e Love Illumination. A primeira, sensiblemente mellor que a segunda, é de xeito oficioso o single de adianto do álbum, é conta cun vídeo –de estética <b>moi </b>Franz Ferdinand– que podes ver a continuación. </div>
<div>
<br /></div>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/RqTsUtQLRFk" width="560"></iframe><br />
<i>Right Thoughts, Right Words, Right Action </i>servirá para comprobar se o de <i>Tonight </i>e <i>Blood </i>foi un baixón puntual ou o comezo dunha caída libre. Saberémolo en, probablemente, poucos días. Até daquela, non parece mal plan ver <a href="http://www.cbs.com/shows/liveonletterman/artist/221730/franz-ferdinand/video/3vTc5PUFunCrjbIs6EYkUFmn8GN3i5sP/live-on-letterman-franz-ferdinand/" target="_blank">a actuación</a> de Franz Ferdinand no Live on Letterman, na que presentan varios temas que formarán parte de <i>Right Thoughts, Right Words, Right Action </i>e que non soan nada mal<i>.</i><br />
<i><br /></i>
<i>(E un apuntamento final: se queres notificacións cando se filtren os álbumes que che interesen <a href="http://hasitleaked.com/">Has It Leaked?</a> é unha excelente ferramenta)</i>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07566732600207892175noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-57397995640357477692013-06-19T14:06:00.002+02:002013-06-19T14:06:54.380+02:00Arctic Monkeys teñen novo tema<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLikPoX_CE7C4pY15IL1yiSMzEhXp09QXixoWuVPQrsGg-wGjl3dV3ajh4XwTNXFlzQfhJRzkkRGqIYBGiqRLYINcK_yd2TiQ-SVKkNpcsTmPftl_ACOGtY71Pns1v088k2uwonq9QjXU/s1600/Arctic-Monkeys-Do-I-Wanna-Know.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLikPoX_CE7C4pY15IL1yiSMzEhXp09QXixoWuVPQrsGg-wGjl3dV3ajh4XwTNXFlzQfhJRzkkRGqIYBGiqRLYINcK_yd2TiQ-SVKkNpcsTmPftl_ACOGtY71Pns1v088k2uwonq9QjXU/s320/Arctic-Monkeys-Do-I-Wanna-Know.jpg" width="320" /></a></div>
Sabiamos que Arctic Monkeys estaban a preparar algo e hoxe, con <i>Do I wanna know?</i>, chega a confirmación. O tema, que a efectos prácticos xa podemos considerar adianto oficioso do que será o quinto traballo de estudio da banda, acaba de saír á venda en iTunes sen comunicado ningún por parte da banda. De súpeto, sen explicacións, sen máis datos.<br />
<br />
<i>Do I wanna know? </i>é consecuente coa traxectoria recente dos Monkeys; as guitarras afiladas de <i>R U mine? </i>están aí, tamén o son denso case <i>stoner</i> de <i>Don't sit down 'cause I moved your chair. </i>E os coros, moi presentes en <i>Suck it and see</i>, teñen aquí un protagonismo capital. Parece probable que o tema forme parte do novo disco da banda, mais para sabelo con certeza teremos que agardar á confirmación da banda, que actualmente se atopa de xira mundial (pasarán polo FIB o próximo mes). Polo de agora, a canción pódese adquirir en <a href="https://itunes.apple.com/es/album/do-i-wanna-know/id660331528?i=660331589" target="_blank">iTunes</a> e xa ten vídeo oficial en <a href="http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=bpOSxM0rNPM" target="_blank">YouTube</a>, co que te deixamos a continuación.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="321" src="http://www.youtube.com/embed/bpOSxM0rNPM" width="570"></iframe>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07566732600207892175noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-87641904747113177422013-06-14T09:30:00.000+02:002013-06-14T09:30:00.586+02:00Versión de Over the hills and far awayXa fai máis de dous anos que o gran guitarrista norirlandés <i><b>Gary Moore</b></i> nos abandonou súbitamente en terras malaguesas, e hoxe, sen máis motivo que calquer outro día, queremos recordar un dos seus grandes temazos. Como ven sendo habitual neste blogue, veremolo dende dous puntos de vista, orixinal e versión posterior.<br />
<br />
A orixinal, como non podía ser doutra forma, pertence a este xenio das seis cordas, falamos do tema que compuso no ano 1986, <b>"<i>Over the hills e far away</i>"</b>. Un tema potente e motivador, que abre o disco <i>Wild Frontier</i>, (o título fai referencia, que non versión, a canción de mesmo nome incluido no 5º disco de <i>Led Zeppelin</i>, <i>Houses Of The Holy</i> de 1973). Un temazo!!<br />
<br />
<iframe width="580" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/-GBKE3-vAi4" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
Continuamos coa versión, realizada no 2001 pola banda finlandesa de power metal e metal sinfónico <b><i>Nightwish</i></b>, lanzada como single, é un claro homenaxe ó guitarrista. Mantendo a estructura da canción orixinal, parecen facer seu o clásico de Gary Moore. Unha versión moi ben levada, cunha voz impresionante. <br />
<br />
<iframe width="580" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/_MY29wMGpVo" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
Persoalmente prefiro clásico frente a versión, pero sen duda, calquera das duas son dous grandes temazos.Diegohttp://www.blogger.com/profile/03317770063607223794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-23993660238785807242013-06-11T17:12:00.001+02:002013-06-11T17:12:21.942+02:00Versión de Mrs. RobinsonHoxe veremos unha versión dun clásico de <i><b>Simon & Garfunkel</b></i>, o <i><b>Mrs. Robinson</b></i> feita dunha forma peculiar pola banda de rock alternativo, e tamén americana, <i><b>The Lemonheads</b></i>. <br />
<br />
No ano 1992, mediante esta adaptación do clásico <i><b>Mrs. Robinson</b></i> conseguiron acadar o seu maior éxito como banda, convertindose este tema no seu single máis coñecido.<br />
<br />
Unha forma distinta e máis rockera de contarnos a historia da señora Robinson.<br />
<br />
<iframe width="580" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/zvMFm5nKeUc" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
A <i><a href="http://youtu.be/9C1BCAgu2I8">orixinal por Simon & Garfunkel</a></i>Diegohttp://www.blogger.com/profile/03317770063607223794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-87375678817148884582013-06-05T09:30:00.000+02:002013-06-05T09:30:05.573+02:00Novo disco de John Fogerty<i><b>John Fogerty</b></i>, o exlíder da banda de rock americana <i><b>Creedence Clearwater Revival</b></i> presenta novo disco en solitario, o noveno dende a disolución da mítica banda. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbfdZzXXBrhiRiKm789IMajlXtGkLo8oMy9VZlixwfT49YiBdaOlY-q40N743CpY9l6K_SHigURvRjvPyoArWF75jZRBmuXspRiqY8WrgHQRsftuvaUs17hb1lzlDOy7gBWSx9p7glVQIl/s1600/Wrote-a-Song-for-Everyone.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbfdZzXXBrhiRiKm789IMajlXtGkLo8oMy9VZlixwfT49YiBdaOlY-q40N743CpY9l6K_SHigURvRjvPyoArWF75jZRBmuXspRiqY8WrgHQRsftuvaUs17hb1lzlDOy7gBWSx9p7glVQIl/s320/Wrote-a-Song-for-Everyone.jpg" height="320" width="320" /></a></div><br />
Este novo álbum chamado "<b><i>Wrote a song for everyone</i></b>" producido por el mismo, aparecen 12 dos grandes clásicos do artista e dous temas novos ("<b>Mystic Highway</b>" e "<b>Train of Fools</b>"). A exepción dos temas inéditos, as versións de grandes clásicos de Foguerty foron grabados coas colaboracións de grandes artistas, da talla de Foo Fighters, Keith Urban, Miranda Lambert, Tom Morello, Zac Brown, My Morning Jacket, Kid Rock, Bob Seger, Dawes, Jennifer Hudson, Allen Toussaint, Alan Jackson, Dawes ... e xunto os seus fillos Shane y Tyler Fogerty grabou o clásico de "<i>Lodi</i>" nos estudios de Abbey Road de Londres.<br />
<br />
Según propias palabas do músico: "Animei a cada artísta a mirar coa sua propia visión estas cancións, e non a imitar as versións orixinales."<br />
<br />
<iframe width="580" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/SWq89ykkcq8" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
A lista de cancións cos colaboradores:<br />
1.<i>Fortunate Son</i> - con Foo Fighters<br />
2.<i>Almost Saturday Night</i> - con Keith Urban<br />
3.<i>Lodi</i> - con Shane & Tyler Fogerty<br />
4.<i>Mystic Highway</i><br />
5.<i>Wrote a Song for Everyone</i> - con Miranda Lambert e Tom Morello<br />
6.<i>Bad Moon Rising</i> - con Zac Brown Band<br />
7.<i>Long As I Can See the Ligh</i>t - con My Morning Jacket<br />
8.<i>Born on the Bayou</i> - con Kid Rock<br />
9.<i>Train of Fools</i><br />
10.<i>Someday Never Comes</i> - con Dawes<br />
11.<i>Who'll Stop the Rain</i> - con Bob Seger<br />
12.<i>Hot Rod Heart</i> - con Brad Paisley<br />
13.<i>Have You Ever Seen the Rain</i> - con Alan Jackson<br />
14.<i>Proud Mary</i> - con Jennifer Hudson, Allen Toussaint e a Rebirth Brass BandDiegohttp://www.blogger.com/profile/03317770063607223794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-32914999016728710242013-06-04T16:54:00.000+02:002013-06-04T16:54:42.202+02:00Lemmy e as versiónsEn máis de unha ocasión temos falado de Lemmy Kilmister neste blogue, <strike>e máis de unha nos temos contido</strike>, falando <a href="http://rockingnaeira.blogspot.com.es/2012/05/ace-of-spades-de-motorhead.html">dun</a> dos seus temas máis famosos, ou do seu grupo anterior e da <a href="http://rockingnaeira.blogspot.com.es/2012/05/unha-anecdota-sobre-lemmy-kilmister.html">curiosa</a> forma na que esa andanza rematou. Esta lenda viva do rock, levanta paixóns ala onde vai, como reflexaba o documental <i>"<a href="http://www.imdb.com/title/tt1236472/">Lemmy, 49% motherfucked, 51% son of a bitch</a>"</i>.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHfRW8v4y6UKobO5pBQVl_1IfYHowxZ9FkadhleLr8dv6dKS94sslpa6IgEbwiC2YAThh6SKhsSGbaeJS4z3uWPw6NBTThxv-hoZ87CIXH5b5AWRw9JP2_4vjn4JC6e5eHk0Vcajx-9k4P/s1600/Lemmy_Kilmister_Motorhead_in_NYC_by_John_Gullo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="325" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHfRW8v4y6UKobO5pBQVl_1IfYHowxZ9FkadhleLr8dv6dKS94sslpa6IgEbwiC2YAThh6SKhsSGbaeJS4z3uWPw6NBTThxv-hoZ87CIXH5b5AWRw9JP2_4vjn4JC6e5eHk0Vcajx-9k4P/s400/Lemmy_Kilmister_Motorhead_in_NYC_by_John_Gullo.jpg" width="400" /></a></div><br />
Ós seus 67 anos, non só conta cunha enorme lista de discos publicados, senon tamén de colaboracións, aparicións en películas e en televisión. Nesta ocasión queríamos facer un pequeno repaso doutra das facetas deste exepcional músico, compositor e incrible letrista, a sua teima por versionar grandes cancións. Xa vos adiantamos que a lista é larga, e merece a pena da primeira a última.<br />
<br />
<i><b><a href="http://youtu.be/eS0uOui3R1s">Blue Suede Shoes</a></b></i> de <i>Elvis Presley</i>.<br />
<br />
<i><b><a href="http://youtu.be/mdxkI1b9H8M">Tie Your Mother Down</a></b></i> de <i>Queen</i>.<br />
<br />
<i><b><a href="http://youtu.be/ShSRZ_meF-I">It's A Long Way To The Top</a></b></i> de <i>AC/DC</i>.<br />
<br />
<i><b><a href="http://youtu.be/hF9Gr5waAJg">Enter Sandman</a></b></i> de <i>Metallica</i>.<br />
<br />
<i><b><a href="http://youtu.be/NqEaLalbjhQ">Desire</a></b></i> de <i>Ozzy Osbourne</i>.<br />
<br />
<i><b><a href="http://youtu.be/gyMRt--WnAw">Hardcore</a></b></i> de <i>Twisted Siste</i>r.<br />
<br />
<i><b><a href="http://youtu.be/Xy3saJIkikw">Nothing Else Matters</a></b></i> de <i>Metallica</i>.<br />
<br />
<i><b><a href="http://youtu.be/LIhT7PqPrZ4">Shout It Out Loud</a></b></i> de <i>Kiss</i>.<br />
<br />
<i><b><a href="http://youtu.be/I7LwnDJ2cLU">The Trooper</a></b></i> de <i>Iron Maiden</i>.<br />
<br />
<i><b><a href="http://youtu.be/E6ZrqGQUTP0">Back In The USSR</a></b></i> dos <i>Beatles</i>.<br />
<br />
<i><b><a href="http://youtu.be/4kz0-UdDyTs">Stand By Me</a></b></i> de <i>Ben E. King</i>.<br />
<iframe width="580" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/4kz0-UdDyTs" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>Diegohttp://www.blogger.com/profile/03317770063607223794noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-73725520455218738462013-05-24T02:32:00.000+02:002013-05-24T02:35:16.904+02:00Danko Jones + Bombus.<div style="text-align: justify;">
O pasado sábado 18 de Maio de 2013 <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Danko_Jones">os canadienses <b>Danko Jones</b></a> deron o penúltimo concerto da súa xira europea en <b>Santiago de Compostela</b>, un servidor estivo alí.<br />
<br />
Ás 20:30 agardaba relixiosamente nas portas da <b>Sala Capitol</b> co meu compañeiro e chofer nesta aventura, Fabián. Aí foi onde apareceu John Calabrese, baixista de Danko Jones, para saudarnos amigablemente e aceder a sacar unha foto con nós, primeira sorpresa agradable do que nos esperaba.
<br />
<br />
Os responsables da Capitol cumpriron e ás nove abriron as portas, entro, merco unha camiseta e directo para a primeira fila.<br />
<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://external.ak.fbcdn.net/safe_image.php?d=AQDvR4lo8n8xEfI_&url=http%3A%2F%2Fgp1.wac.edgecastcdn.net%2F802892%2Fproduction_public%2FArtist%2F3071563%2Fimage%2Fsmall%2F1358418020_Bombus_Diamond_Avatars.jpg&jq=100" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://external.ak.fbcdn.net/safe_image.php?d=AQDvR4lo8n8xEfI_&url=http%3A%2F%2Fgp1.wac.edgecastcdn.net%2F802892%2Fproduction_public%2FArtist%2F3071563%2Fimage%2Fsmall%2F1358418020_Bombus_Diamond_Avatars.jpg&jq=100" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Os actuais compoñentes de Bombus</td></tr>
</tbody></table>
O tempo pasaba e pasaba e a sala parecía baleira, de feito non o parecía: Estaba prácticamente baleira. Ás dez as luces apagan e saen <b>Bombus</b> ó escenario, os suecos que actuaron como teloneiros nesta xira europea. Son cinco os compoñentes deste grupo: baixo, dúas guitarras, e batería. Os encargados de poñer a voz nas cancións eran os guitarristas. Calificaría o seu estilo como <i>heavy metal</i>, empezan con <i><a href="http://www.youtube.com/watch?v=20I18AYdetw">Biblical</a></i>: música lenta, pesada e contundente, pero cando escoitamos <i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=0wD3yLGjnXo">Apparatus</a></i> xa non é tan lento, mais segue sendo pesado e contundente. Na terceira ou cuarta canción JC senta diante das barreiras e fai que nos animemos e espabilemos algo máis, aplaudindo e interactuando co grupo e co público da primeira fila. Para cando van acabar con <i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=5Va_pMeq1KY">Into The Fire</a></i> a sala xa estaba chea e o público máis animado, inda que a súa música non acabou de entrar e non se viron mozos tolear facendo <i>headbanging </i>. Nótese que o baixista nos videos non é o mesmo (supostamente o de <i>Apparatus </i>e Into The Fire son o mesmo, pero moito non se parecen; o actual é o que sae no video de <i>Apparatus</i>) e o cambio nótase, o baixista actual non se queda quedo no escenario como fai o seu predecesor en <i>Biblical</i>, este móvese e interactúa cos compañeiros. Nótese tamén que, se ben non se aprecia nos videos, o batería é un fodido crack e non son o único en dicilo. En resumo: inda que non foron máis alá, queceron ó público antes de que chegase o verdadeiro espectáculo... e que espectáculo!<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-ECMU7HHHCiw/UZ6ySDcrb4I/AAAAAAAAAGY/W3ZXs-kp-s4/s1600/P5180215.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-ECMU7HHHCiw/UZ6ySDcrb4I/AAAAAAAAAGY/W3ZXs-kp-s4/s1600/P5180215.JPG" height="240" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">J C en Santiago</td></tr></tbody></table>
Despois de que se recollesen os bártulos de Bombus (sobretodo a batería, que estaba posta diante da de Atom) Danko Jones tomaron posicións: <b>J C</b> á dereita do escenario, <b>Atom</b> coa batería ó fondo e sobre tarima (o típico, vamos) e <b>Danko </b>á esquerda. Sen presentarse comeza o concerto con <i>Had </i>Enough e xa sabemos que nos espera ó longo do concerto: Un bo directo cos tres compoñentes entregándose ó máximo. Na seguinte canción (<i>Play The Blues</i>) confirmo o que sospeitaba: J C é brutal é está terriblemente subestimado, pasou todo o concerto dando chimpos, movéndose, facendo xesto cara o público, cantando con nós; un crack, non hai máis que dicir. O directo deste grupo é incrible, e non o digo como fan obsesivo que son, realmente sentín que nunca antes escoitara Danko Jones e as poucas veces que me xirei para ver como estaba o resto da sala agradoume o que vin: todo o mundo entregado e disfrutando do concerto. Como xa falei de J C (en serio, enorme) e penso falar máis tarde de Atom, imosa falar de Danko Jones, o home que pon nome e cara a Danko Jones; Danko é un animal no escenario, un home cun comportamento moi definido, simpático, atrevido. O primeiro que fai despois do típico saludo (falou por pimeira vez despois de <i>Play The Blues</i>) é botarnos a bronca «levamos doce anos tocando en España e nunca antes tocaramos en Santiago, iso é unha p*** m****, como non me abucheades? Abucheademe!» e por se algún non entendeu o seu inglés (con acento canadiense, que tantos problemas me deu coa miña profesora) fainos xestos para que baixemos os polgares como se nun anfiteatro romano estivesemos.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-K8MeVE6HJ7Q/UZ6xi-EGh4I/AAAAAAAAAGM/r2E6naQNJIc/s1600/942960_655088454508732_1248381847_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-K8MeVE6HJ7Q/UZ6xi-EGh4I/AAAAAAAAAGM/r2E6naQNJIc/s320/942960_655088454508732_1248381847_n.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Foto en Portugal (por Image do Som), pero vale para ver que o vive.</td></tr></tbody></table>
Despois disto seguiu a botarnos a bronca «por que non estades sacando todos fotos? Todos tendes móbiles. Despois desta canción non van ter batería, porque ides pasar toda a canción clic clic clic, sacando fotos sen parar. Isto é un concerto de Danko Jones, que esperabades?», o gracioso acerca dese comentario é que hai unhas tres semanas un crítico fixo unha crítica negativa ós seus concertos por ser un ególatra e non calar en todo o concerto. A canción que ía facer que descargasemos as baterías dos nosos teléfonos era <i>Sticky Situation</i>, e cando acabou volveu a botarnos a bronca, ou mellor dito botoulla a un único espectador «ei, ti. Si, ti, o que non para de mandar mensaxes. Eu estou aquí (fai xestos) desvivindome na canción e ti (imita a alguén mandando mensaxes) tiqui tiqui tiqui, tecleando sin parar, espabila». Tampouco se pode olvidar un clásico cando toca en España «¡<i>mi nombre es Dan Cojones</i>!», inda que eu lle intentara explicar na páxina de Facebook que en galego da o mesmo. <br />
<br />
E paso a comentar o máis destacado das seguintes cancións que tocaron: <i>First Date</i>, con esta conseguiu que todo o público cantase, posiblemente sexa a súa canción máis coñecida, e os coros son moi sinxelos; <i>Just a Beautiful Day</i>, esta si que é diferente en directo, como non é capaz de alcanzar o ton en «<i>day</i>» (ou ese supoño eu que é o motivo) cantaa doutro xeito e faina máis grave. <i>Full of Regret</i> ou Carallo, como se nota que cambiamos de batería, porque Atom leva pouco máis dun ano coa banda e por primeira vez nos directos de Danko Jones pódese escoitar <a href="https://www.youtube.com/watch?v=XeiOs_WGV1E">un solo de batería</a> que encaixa perfectamente na canción, Atom: outro máquina máis. <i>Lovercall </i>ou, Na que Danko nos fala dos seus atributos (se non sabedes de que atributos falo, botade un ollo <a href="http://cdn2-b.examiner.com/sites/default/files/styles/large_lightbox/hash/f7/44/f7444ffb96726acbb9900b087e2cba96.jpg?itok=Mdt9fAso">aquí </a>e <a href="http://www.urbandictionary.com/define.php?term=danko%20jones">aquí</a>) «esta é unha canción sobre sexo oral, pero non calquer tipo de sexo oral, non, sexo oral feito a unha muller».
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-z2ZCSoobgLw/UZ6seBJwBPI/AAAAAAAAAF8/F-3MNlqF-1k/s1600/P5190228.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-z2ZCSoobgLw/UZ6seBJwBPI/AAAAAAAAAF8/F-3MNlqF-1k/s320/P5190228.JPG" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">O cartel que fixo que se cambiase a <i>setlist</i>.</td></tr>
</tbody></table>
<i>Invisible </i>¿que? ¿<i>Invisible</i>? ¿pero cantos anos levaban sen tocala? ¿estaba na setlist sequera? Non, e iso fai a Danko Jones grande, máis aínda; un home amosoulle un cartel e a resposta de Danko foi «sabes, tío? Non íamos tocar esa canción, pero molestacheste en facer o cartel, ímola tocar» e unhas cinco cancións máis tarde Danko fixo honor á súa palabra.<br />
<br />
<br />
Despois de <i>I Believed in God</i> retiráronse antes de volver para os bises (que non mereciamos, que pouco se berrou) que foron <i>I Think Bad Thoughts, Legs </i>e <i>Mountain</i>. Na primeira desviouse da canción, e cando nos quixemos dar conta tiñanos tarareando a toda a sala <i>Iron Man</i>, de Black Sabbath. Na segunda Bombus colocaronse diante das barreiras e dérono todo, catro suecos facendo headbanging ó mesmo tempo (mágoa que non haxa video) e parando para intentar coller a Danko ou a John dende abaixo «para os do fondo da sala, que non podedes velo, Bombus están aquí diante intentando foder con nós». E con <i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=up0acTGjpKA">Mountain</a></i>... pois que dicir? A súa canción máis persoal, nunca recopilada nun album de estudio e que cerra tódolos seus concertos, nela contanos como vai ascender ó monte máis alto e unha vez alí se vai encontrar con (insertar nomes de grandes rockeiros falecidos) ademais de ensinarnos o seu mantra para subirse a autoestima. <br />
<br />
Remata o concerto, ovación xeral.<br />
<br />
<i>Bonus Track</i>: Despois do concerto quedamonos pola sala e tivemos oportunidade de falar con Bombus e J C (do que por certo teño a súa <i>muñequera</i>) e tiven oportunidade de sacar unha foto con Atom (na que teño os ollos cerrados) todos moi agradables. Entereime de que Bombus van sacar disco novo «<i>in August</i>», haberá que comentalo por aquí cando chegue o momento.<br />
<br />
Vou concluir sendo obxectivo (e non un fan obsesivo): foi un moi bo concerto, un grupo como ten que ser: que gañe nos concertos, non ó contrario. Oxalá sigan dando concertos en salas pequenas, inda que lles desexo o mellor e <a href="https://www.youtube.com/watch?v=jxVPao-cL8U">os escenarios grandes tampouco se lle dan mal</a>, pero xa sabedes, cousas diferentes.
</div>
charlielocke9http://www.blogger.com/profile/11335802293427014904noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-24643414774679220332013-05-17T17:00:00.000+02:002013-05-17T19:13:04.173+02:00Always Somewhere ou «como cheguei a odiar a Scorpions»<div style="text-align: justify;">Si, odio <b>Scorpions</b>, polo menos unha pequena parte de min faino. Non pensedes mal, Scorpions son un grupazo (moito máis que as arquicoñecidas baladas <i>Still Loving You</i> ou <i>Wind Of Change</i> ou que a cañeira <i>Rock You Like A Hurricane</i>), pero cando un grupo fai o que fixeron cabrean bastante. Que que fixeron? Explico. <b> Lynyrd Skynyrd</b> son un grupo de rock estadounidense... O nome soavos, non? <span style="font-size: xx-small;">minipunto</span> Que a algún non lle soa?<span style="font-size: xx-small;">*GOLPE DE REMO*</span> E se digo <i>Sweet Home Alabama</i>? Agora si, non? (Dato: saber o nome dun grupo non é tan díficil, tamén sei que os de <i>Cherry Pie</i> son Warrant). Ao que íamos, que xa se sabe o moito que me desvío, entre outras cancións teñen unha xenial chamada <i><b>Simple Man</b></i> (bueno, xenial para min, para gustos cores). Scorpions ten unha canción chamada <i><b>Always Somewhere</b></i> que se parece moito... moito máis do que me gustaría. </div><br />
<iframe width="580" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/sHQ_aTjXObs" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<iframe width="580" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/5kxQ4kBwFBc" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
Por suposto, podedes pensar que se me vai, que son moi radical ou que <i>Always Somewhere</i> é mellor que <i>Simple Man</i>, pero como estou escribindo eu mellor remato cunha para que quedemos todos contentos.<br />
<br />
<iframe width="580" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/pmE_l_dN9UM" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>charlielocke9http://www.blogger.com/profile/11335802293427014904noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-67505024752829898842013-05-16T16:15:00.000+02:002013-05-16T16:15:32.438+02:00Franz Ferdinand anuncian novo disco<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIdiGCHoJXtMN-rvF_z0EsTeMwC8HNWFBqe6JhTj2Bt0dUrusw6CKASG2tfLyWw-AWQq79sGW1Rkl8F4yMkL5HwQv87Wv2tbJdgDVxNdfLG3hcfSn5ZrkTT1kkj-vrJMumivRXdCFp1PQ/s1600/boa.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIdiGCHoJXtMN-rvF_z0EsTeMwC8HNWFBqe6JhTj2Bt0dUrusw6CKASG2tfLyWw-AWQq79sGW1Rkl8F4yMkL5HwQv87Wv2tbJdgDVxNdfLG3hcfSn5ZrkTT1kkj-vrJMumivRXdCFp1PQ/s1600/boa.jpg" /></a></div>
Vaia! Con estes non contabamos. Franz Ferdinand, que levaban de retiro musical e espiritual desde 2009, afastados das páxinas da prensa musical, sen novo material e dando apenas concertos esporádicos, veñen de anunciar o seu cuarto álbum de estudio. <i>Right Thoughts, Right Words, Right Action</i>, que así se chama o traballo, chegará, se non hai filtracións antes, o 26 de agosto. Unha data pouco habitual, pois as bandas non son nada amigas de sacar novos traballos en verán, mais en Franz Ferdinand case todo é pouco habitual.<br />
<br />
O último disco dos escoceses, o desconcertante <i>Tonight, </i>chegaba ás tendas en 2009 rompendo en boa medida co son que até daquela tanto caracterizaba a Franz Ferdinand. Con <i>Tonight </i>déronse aos teclados e aos sintetizadores, deixando atrás as guitarras afiadas dos primeiros discos. O resultado non foi totalmente malo, mais o terceiro disco non tivo nin de lonxe a relevancia dos dous primeiros e extraordinarios traballos nos que asinaron verdadeiros himnos xeracionais, nomeadamente Take me out ou Do you want to.<br />
<br />
A nota de prensa da discográfica, Domino Records, afirma que con <i>Right Thoughts, Right Words, Right Action </i>Franz Ferdinand «volven atopar a imaxinación, a vitalidade e a diversión» dos primeiros traballos. Visto o visto e oído o oído, cómpre sermos escépticos, mais sería unha fantástica noticia para a música que así fose. A falta de sinxelo de adianto, a banda ofrece un vídeo ben curto –e non por iso dúas veces bo– que deixa con ganas de máis.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="326" src="http://www.youtube.com/embed/VrpNIgRJhfI" width="580"></iframe>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07566732600207892175noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-57032014475313539482013-05-15T11:54:00.001+02:002013-05-17T19:41:16.349+02:00Versión de Space Oddity dende o espacio!A pesares de que as versións son un tema moi recurrente neste blogue, nunca tivemos unha de tanta altura. Falamos do clásico <b>"<i>Space Oddity</i>"</b> de <b>David Bowie</b>, versionado polo astronauta <b>Chris Hadfield</b>, dende a <i>Estación Espacial Internacional</i> (<i>ISS</i>), a primeira versión grabada no espacio.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnjcOjQOb5LTzz3vpaA-oOx8varAotuQC1ZJv6cQ03ouB1ZB2TsumbzS8U0PjEgYzSVDAUUh8IDCOXcHrFt9Es0Asc95CZ7kekQjUG4XKstG8qjVsk7Zuz2ViKxQB7865WPGKO9QECxVIQ/s1600/Space-Oddity-800x425.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnjcOjQOb5LTzz3vpaA-oOx8varAotuQC1ZJv6cQ03ouB1ZB2TsumbzS8U0PjEgYzSVDAUUh8IDCOXcHrFt9Es0Asc95CZ7kekQjUG4XKstG8qjVsk7Zuz2ViKxQB7865WPGKO9QECxVIQ/s320/Space-Oddity-800x425.jpg" height="211" width="400" /></a></div><br />
Dende decembro levaba o comandante <b>Chris Hadfield</b> na ISS (primer canadienese en camiñar polo espacio, o único canadiense en entrar na Mir e o primeiro canadiense en ser comandante da ISS), e non atopou mellor forma de despedirse que ser o primeiro en grabar unha canción no espacio, tan só voz e guitarra, e hai que dicir que o fai moi ben. Pode ser que a nosa opinion se deba as impactantes vistas e a guitarra flotando, pero hai que señalar que se trata dunha moi boa realización .<br />
<br />
Este videoclip está causando furor nas redes sociales dende que o propio astronauta o colgara deste xeito: "<i>Con deferencia ó xenio de David Bowie, aquí está Space Oddity, grabada na estación. Unha última mirada ó mundo.</i>"<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/KaOC9danxNo" width="580"></iframe>Diegohttp://www.blogger.com/profile/03317770063607223794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-50628910312042158372013-05-13T21:34:00.000+02:002013-05-14T09:24:01.720+02:00Escoita enteiro Random Access Memories, o novo disco de Daft Punk<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpECwYPPappvVgLLdTW1QnwOiq2FAJjtsRS6rP_zk6w5Wnvo5dAoDTtTyEkLDLVfap6UtlT7vIUzybX5cyxc837ycoqVwJcABEgp3lxuB6w198CRB5OfBRCaVGtnkUwRq23q3v3UARl-U/s1600/4e6c6fb2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpECwYPPappvVgLLdTW1QnwOiq2FAJjtsRS6rP_zk6w5Wnvo5dAoDTtTyEkLDLVfap6UtlT7vIUzybX5cyxc837ycoqVwJcABEgp3lxuB6w198CRB5OfBRCaVGtnkUwRq23q3v3UARl-U/s320/4e6c6fb2.jpg" width="320" /></a></div>
<span id="goog_86441739"></span><span id="goog_86441740"></span>Contabamos con que chegase o próximo 21 de maio mais, sen aviso previo, Daft Punk están a ofrecer o seu novo e esperadísimo álbum, <i>Random Access Memories</i>, en <i>streaming </i>gratuito en iTunes, probablemente como resposta á filtración do traballo na rede hai só unhas horas. Os franceses lanzaron o primeiro <i>single</i> do álbum, Get lucky, hai preto dun mes, disparando con el a expectación que xa era de por sí moi alta. No adianto colaboraba Pharrell William, e o disco conta, ademais, coa participación de artistas de estilos tan variados como Giorgio Moroder ou Julian Casablancas.<br />
<br />
Semella que, ademais, as bandas se apuntan cada vez máis a ofrecer os seus traballos en <i>streaming </i>en iTunes algúns días antes do lanzamento previsto. A semana pasada eran Vampire Weekend, que facían público <i>Modern Vampires of the City, </i>e hoxe son os franceses Daft Punk os que se suman a esta tendencia. E que sexan moitos máis.<br />
<br />
Escoita o disco <a href="https://itunes.apple.com/us/artist/daft-punk/id5468295" target="_blank">aquí</a>.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07566732600207892175noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-41282231927280463612013-05-13T09:30:00.000+02:002013-05-13T09:30:02.133+02:00Versión HallelujahSemella difícil de contar o número total de versións feitas deste <i><b>Hallelujah</b></i> do xenial cantante, poeta e novelista canadiese <i><b>Leonard Cohen</b></i>. Un fermoso tema que acumula tributos en forma de versións. Foi publicada no disco <i>Various Positions</i> de 1985, e inda que poida parecer unha canción relixiosa polo seu título, nada máis lexos da realidade. <br />
<br />
Conta a historia do Allelujah do rey David, pero tan só como punto de partida para abordar temas mais profundos. Amor, paixón, o traxecto dunha vida, e que incluso dos momentos de sufrimento pódese sacar unha pizca de sabiduría. A vida é tan fermosa e dura a par que nos empuxa a cantar de pé un frío e roto Allelujah.<br />
<br />
<iframe width="580" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/WJTiXoMCppw" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
Tras escoitar a obra deste xenial poeta ben se comprenden os intentos de versionalo. Un dos máis populares foi a cargo do músico gales <i>John Cale</i>, antigo membro de <i>The Velvet Underground</i>, quen en 1991 no álbum <i>I'm your Fan</i>, rendiu un ben merecido tributo o canadiense.<br />
<br />
Pero a versión que vos deixará tan abraiados como a min, fixoa o cantautor americano <i><b>Jeff Buckley</b></i> para o seu álbum de debut de 1994 <i>Grace</i>. Está é a considerada para moitos a versión definitiva de este fermosisimo tema. Mellor non dicir nada, tan só escoitala.<br />
<br />
<iframe width="580" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/HKnxmkOAj88" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
Vos que opinades?Diegohttp://www.blogger.com/profile/03317770063607223794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-23895438735141866042013-05-11T10:00:00.000+02:002013-05-11T10:00:07.430+02:00Que creedes que pasa cando se xuntan grandes rockeiros?Pois o que mostramos no seguinte video, no que ala polo ano 2010, na gala de premios <i>Golden Gods Awards</i> da revista de rock e heavy metal <i><b>Revolver</b></i>, <i><b>Lemmy Kilmister</b></i>, <i><b>Slash</b></i> e <b><i>Dave Grohl</i></b> xuntabanse para tocar o clásico <b>"<i>Ace of Spades</i>"</b> da banda liderada por<i> Lemmy</i> (<b>Mötorhead</b>).<br />
<br />
E se fora pouco presentado polo cantante de <i>Judas Priest</i>, <b>Rob Halford</b>. Unha delicia.<br />
<iframe width="580" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/oPB4gk-SSEs" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>Diegohttp://www.blogger.com/profile/03317770063607223794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-65797333890831994652013-05-10T09:30:00.000+02:002013-05-10T09:30:06.250+02:00Versión Hey Joe por Jimy HendrixHoxe veremos unha sensacional versión dun clásico do rock, <b>"<i>Hey Joe</i>"</b>, que foi rexistrado oficialmente no 1962 polo americanco <i>Billy Roberts</i> inda que se cree que é unha canción tradicional das montañas Apalaches. Conflictos de autoria aparte, a canción fixose moi popular nos 60's, e foi interpretada por multitude de grupos e en moi variados estilos ata o día de hoxe.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhV2emlmIXo60qojnl6rJGE_XT_CpBg2wUQk1YjhODesEEQ1nuIHAmih2zLi1AlXQSjBr43FVZtEV_ur6_a62h4Jhlj6uhBDf17UBSbig6JN4IvTuQjcVIR8zKQy8Iqq_7hzzzHXgZTfhiR/s1600/jimihendrix.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhV2emlmIXo60qojnl6rJGE_XT_CpBg2wUQk1YjhODesEEQ1nuIHAmih2zLi1AlXQSjBr43FVZtEV_ur6_a62h4Jhlj6uhBDf17UBSbig6JN4IvTuQjcVIR8zKQy8Iqq_7hzzzHXgZTfhiR/s320/jimihendrix.jpg" height="320" width="273" /></a></div><br />
Pero se unha versión destaca por riba de todas, é a que abre o disco de debut da <i><b>Jimi Hendrix Experience</b></i>, o <i><b>Are You Experienced?</b></i> de 1966 (<a href="http://rockingnaeira.blogspot.com.es/2013/03/disco-recomendable-are-you-experienced.html">do que xa falamos</a>). Tan só tres semanas despois de que <i>Jimi Hendrix</i> formara o seu grupo <i><b>Jimi Hendrix Experience</b></i> xunto ó baixista <i>Noel Redding</i> e ó batería <i>Mitch Mitchell </i> grabaron en Londres esta xenial adaptación do tema. Moito máis lenta que as versións anteriores de The Leaves (1965), e de The Byrds (1966), cun riff propiamente blues e unha interpretación vocal dramática e brillante convertiron está versión en todo un clásico, e nunha das mellores versións da historia<br />
<br />
Un tema xenial onde <i>Jimi Hendrix</i> nos sorprende con un enorme derroche de técnica e recursos para deixarnos coa boca aberta. Disfrutadea!.<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/-vsNQE-I6E4" width="580"></iframe>Diegohttp://www.blogger.com/profile/03317770063607223794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-10657379237769560512013-05-08T09:30:00.000+02:002013-05-08T09:30:07.153+02:00Novo tema do próximo disco de Queens fo the Stone AgeSe fai unhas semanas mostravamos o adianto <i><a href="http://rockingnaeira.blogspot.com.es/2013/04/adianto-do-novo-disco-de-queens-of.html">"My God is the Sun"</a></i> do que será o próximo álbum da banda californiana chamado <i><b>...Like Clockwork</b></i>. Hoxe mostramosvos o segundo adianto do esperado disco, <b>"<i>I appear missing</i>"</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEAntv3yFnr72_WNJmx3A4WyxVuuk0La-MhhaxoP03NeCbcWWXvyLMDxvlJPzBOVAP-EKb3Vk3unerjYhe3c5W8Xq8PrOwA1vNuiTuMMNEjNQn4xWuhP2gFKiMpn9FR-SUz8Z1dhL5m07K/s1600/qotsa-vid.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEAntv3yFnr72_WNJmx3A4WyxVuuk0La-MhhaxoP03NeCbcWWXvyLMDxvlJPzBOVAP-EKb3Vk3unerjYhe3c5W8Xq8PrOwA1vNuiTuMMNEjNQn4xWuhP2gFKiMpn9FR-SUz8Z1dhL5m07K/s320/qotsa-vid.jpg" height="287" width="400" /></a></div><br />
<br />
Un tema que semella máis pontente e escuro que o <i>"My God is the Sun"</i>, cun case suave comenzo que torna nun estoupido final, todo acompañado por un curioso videoclip de animación. Poderemos disfrutar desta e do disco ao completo a partir do 3 de xunio, ata entón toca contentarse.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/C9OfBcjyxKY" width="580"></iframe>Diegohttp://www.blogger.com/profile/03317770063607223794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-89198345960242126732013-04-25T20:18:00.001+02:002013-04-26T11:55:22.905+02:00Record Store Day Galicia 2013 e máis...<div style="text-align: justify;">Ben, o prometido é deuda, dixen que ía escribir e aquí me tedes. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Hai case un ano celebrouse en Caldas de Reis un festival que trataba de suplir a falta de concertos na edición do Cultura Quente dese ano (este ano tampouco hai, que felicidade!) o seu nome «Ardekaldas»; tranquilos, non vou falar dun concerto do ano pasado, só vou comentar que un grupo me gustou especialmente, Thee Blind Crows, agregueinos ó facebook e agardei a ver se volvían a tocar cerca. O pasado sábado 20 de Abril tiven a oportunidade de velos en vivo, en Vigo. «Por que carallo nos conta a súa vida? Que carallo importará iso?» —vos estaredes preguntando—, importa bastante porque ese concerto celebrouse nunha tenda de discos durante a <b>Record Store Day Galicia 2013</b>.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-MnwKa-iF-dQ/UXlu2A06_-I/AAAAAAAAAE4/AwV_RdsYusA/s1600/547221_485415804858765_243661515_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-MnwKa-iF-dQ/UXlu2A06_-I/AAAAAAAAAE4/AwV_RdsYusA/s320/547221_485415804858765_243661515_n.jpg" height="320" width="191" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Cartel para o Record Store Day en Elepé</td></tr>
</tbody></table><div style="text-align: justify;">O Record Store Day é un día celebrado internacionalmente o terceiro sábado de Abril. Neste día únense artistas, fans, tendas de discos para celebrar a arte da música. Neste día multitude de selos e artistas publican material en edición limitada que só se vende nas tendas participantes, nas que se organizan concertos deses mesmos artistas. Por suposto iso non se consigue en Galicia, onde se comezou no 2010 e se lles da protagonismo ás bandas galegas. Neste 2013 sacouse unha tirada de 300 vinilos con 5 temas inéditos de 5 bandas galegas que se vendeu ó módico prezo de 6 euros nas tendas colaboradoras. Dato curioso: Os cartos necesarios para a produción recaudáronse por Verkami. Deixo a páxina na que tendes toda a información.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><a href="http://www.recordstoredaygalicia.com/">http://www.recordstoredaygalicia.com/</a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Iso con respecto ó Record Store Day, pero no título puxen «e máis», non si? Pois ese «é máis» tradúcese por «recomendacións». Vouvos recomendar tres cousiñas, unha tenda de discos e dúas bandas que teñen moito que dicir.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-AVFoYreEb_I/UXlwVzxsKLI/AAAAAAAAAFA/V0ySiOqoZ0Y/s1600/2013-04-20+11.20.15.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-AVFoYreEb_I/UXlwVzxsKLI/AAAAAAAAAFA/V0ySiOqoZ0Y/s1600/2013-04-20+11.20.15.jpg" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Por xoias como destas seime eu dun que mataba</td></tr>
</tbody></table>A recomendación da tenda de discos é bastante obvia: <b>Elepé</b>, unha tenda de discos do máis apañada e con cousas do máis variadas: CDs, vinilos, camisetas, DVDs, videoxogos... Xentiña amable e bo material. Leveime para casa un Reise, Reise por moito menos da metade do que se vende en Amazon.es ou no FNAC. Fallo: ou estou chosco ou non vin nada de Danko Jones, e iso ten delito! Rectifico: Seica estaba chosco, por min mellor, só palabras bonitas a esta tenda.<br />
<br />
<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><a href="https://www.facebook.com/discoselepe.discoselepe?fref=ts">https://www.facebook.com/discoselepe.discoselepe?fref=ts</a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-HYw3jDL9vH4/UXlwp1DTlbI/AAAAAAAAAFU/YC7TPnDhr3E/s1600/920785_4720312731284_392018748_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-HYw3jDL9vH4/UXlwp1DTlbI/AAAAAAAAAFU/YC7TPnDhr3E/s1600/920785_4720312731284_392018748_o.jpg" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Querido Extraño en acción.</td></tr>
</tbody></table>A primeira banda: <b>Querido Extraño</b>. Dous, de Pontevedra eles. Batería, voz, guitarra, harmónica, tacóns e cascabeis. Entran suaves polo oído, non saen. Animaron á xente (e non só tocando, tamén son un público fantástico) e fixeronnos pasar un bo rato coas súas cancións e algunhas versións do máis interesantes. Fallo: Non teñen disco os moi condenados, inda que me dixo o cantante (un tipo majísimo) que estaban traballando niso.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><a href="https://www.facebook.com/querido.extrano?fref=ts">https://www.facebook.com/querido.extrano?fref=ts</a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-nUUtRjfkA1s/UXlwqv1s33I/AAAAAAAAAFY/c8jCuCgV3EM/s1600/923271_334243140032231_45288053_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-nUUtRjfkA1s/UXlwqv1s33I/AAAAAAAAAFY/c8jCuCgV3EM/s1600/923271_334243140032231_45288053_n.jpg" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Véselle que o fan con ganas</td></tr>
</tbody></table>A segunda banda: <b>Thee Blind Crows</b>, cal ía ser se non? Se Querido Extraño quentou motores, este dúo pontevedrés (non sei que terá a auga para que saian todos daquí) pisou o acelerador ata as últimas consecuencias. Guitarra, voz e batería; simple e contundente. Pegan con forza pero non doe. Dalo todo no esceario? Sen dúbida, suando, dando chimpos, interactuando co público... e o máis importante: tocando, e tocando moi ben. Se no disco soan ben, en directo son impresionantes. Fallo: As camisetas, que son moi grandes. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><a href="https://www.facebook.com/theeblindcrows?fref=ts">https://www.facebook.com/theeblindcrows?fref=ts</a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Que se só teño iso que recomendar? Lamentablemente si, non puiden estar todo, pero estou seguro de que o resto do grupo tamén pagan a pena. Dende logo anímovos a pasarvos por unha tenda de discos o <b>Record Store Day</b> do ano que vén, ou calquer día.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">E se parece que me pagan por facer publicidade: non, que tampouco me pagan por recomendar comics e fágoo igual.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-0YSY4HMM6gc/UXlwkHfwmqI/AAAAAAAAAFI/1vBJIelHKN0/s1600/2013-04-25+19.47.43.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-0YSY4HMM6gc/UXlwkHfwmqI/AAAAAAAAAFI/1vBJIelHKN0/s1600/2013-04-25+19.47.43.jpg" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Redención.</td></tr>
</tbody></table><br />
</div>charlielocke9http://www.blogger.com/profile/11335802293427014904noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-5024028637402689942013-04-22T18:23:00.000+02:002013-04-22T18:23:35.459+02:00God is Dead?, adianto do esperado disco de Black SabbathGratamente sorprende este adiando da banda de Birmingham, moi esperando dende que anunciaran novo disco ala por <a href="http://rockingnaeira.blogspot.com.es/2013/01/black-sabbath-anuncia-novo-disco.html">xaneiro</a>, e as espectativas están máis que xustificadas, xa que este supón o primeiro disco dende o <i>Forbidden</i> de 1995, e sobre todo o primeiro con Ozzy dende o <i>Never Say Die!</i> de 1978.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJLiCQsj8tc-RBtM4FhALI_ITKVSPOqXvYor6dEG-4Y0WFXUm2W9MTfHld9JPyonzEdLiOw7wu2ePxN7OJkgWBkjGDLZ42fCEsVh3bj4JCFtiKFoTofQ7wxjhKwg7SMuv6QbjCd-q1qKwo/s1600/Black-Sabbath-God-is-Dead-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJLiCQsj8tc-RBtM4FhALI_ITKVSPOqXvYor6dEG-4Y0WFXUm2W9MTfHld9JPyonzEdLiOw7wu2ePxN7OJkgWBkjGDLZ42fCEsVh3bj4JCFtiKFoTofQ7wxjhKwg7SMuv6QbjCd-q1qKwo/s320/Black-Sabbath-God-is-Dead-1.jpg" height="400" width="400" /></a></div><br />
Demasiada espera para volver a escoitar a estos xenios, que no seu día revolucionaron a música. E despois de tanto tempo surxe unha pregunta moi obvia, <i>¿en que condicións volven?</i>.<br />
<br />
Pois volven con un adianto de 9 minutos chamado <b><i>God is Dead?</i></b>, un tema homenaxe a <i>Nietzsche</i> e a sua famosa <i><a href="http://es.wikipedia.org/wiki/Muerte_de_Dios">teoría da morte de Deus</a></i>. Un tema lógrebo, pesado, e potente, que demostra a perfección que <i>Tony Iommi</i> é un creador de riffs inmortais. Mención especial merece a voz de <i>Ozzy</i>, que sen ser nunca un exepcional cantante, dalle ese toque escuro que tanto se botaba de menos na banda.<br />
<br />
Sen duda, promete moito este novo disco que levará o nome de <b><i>13</i></b>, e que teremos que esperar ata o 11 de xunio para poder escoitalo enteiro. Ata entón teremos que ir abrindo boca con este xenial temazo.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/wVfUimq2KeI" width="580"></iframe>Diegohttp://www.blogger.com/profile/03317770063607223794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2193558569492303650.post-44756191842008689882013-04-15T16:33:00.001+02:002013-04-15T16:35:31.948+02:00Trailer do Appetite for Democracy de Guns N' Roses<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv4s2G17zrh99FALz9hJGfaw0nstxriG6BL23OdyUqThyphenhyphen7YSKJdfTy_nRZLdgHUxRRvStIWUaMmChiBg5fURP7ic2hIExKgObGL3lEK5XMDWIwuveSCh3bzb5W_Xx-pnxpKutTer0nVqFP/s1600/GNR-appetite-for-democracy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv4s2G17zrh99FALz9hJGfaw0nstxriG6BL23OdyUqThyphenhyphen7YSKJdfTy_nRZLdgHUxRRvStIWUaMmChiBg5fURP7ic2hIExKgObGL3lEK5XMDWIwuveSCh3bzb5W_Xx-pnxpKutTer0nVqFP/s400/GNR-appetite-for-democracy.jpg" width="326" /></a></div><br />
Xa podemos ver o trailer do esperado <i><b>Appetite for Democracy</b></i>, que recolle o concerto dado por <b>Guns N' Roses</b> no <i>Casino Hard Rock das Vegas</i> a finais do 2012, e do Live in Era "87-93" publicado no 1999.<br />
<br />
Grabado en 3D, estrenarase este mesmo verán en cines e en televisións de pago, ademáis de sair en DVD e Blu-Ray. Será a primeira grabación dun directo da banda dende o Use Your Illusion - Wold Tour Tokyo, de fai 21 anos.<br />
<br />
Dende entón moito ten cambiado esta banda californiana, e non podemos dicir que para mellor, actualmente con tan só Axl Rose dos membros orixinales, está composta por Dizzy Reed, Tommy Stinson, Chris Pitman, Richard Fortus, Frank Ferrer, Ron Thal e DJ Ashba.<br />
<br />
Este <b>"<i>Appetite for Democracy</i>"</b> semella unha boa forma de comprobar a calidade actual da banda, sorprenderanos para ben ou para mal. ¿Vos que opinades?<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="http://www.youtube.com/embed/ttG0NqbKzJc" width="580"></iframe>Diegohttp://www.blogger.com/profile/03317770063607223794noreply@blogger.com0